Als je nergens meer naar toe kunt
'Huh.. is er iemand?' mijn stem galmde door de pïkzwarte ruimte. 'Suzie..' klonk er kreunend naast me, ik schrok. 'Daimy? Wat doe jij hier? Waar is Jason? En waar is Rose? En trouwens, wat doen we hier?!' fluisterde ik hijgend. De lucht was vochtig, drukkend: alsof het zomaar weg zou worden kunnen vliegen en dat we hier allemaal stikken. Daimy zuchtte diep en kreunde. 'Suzie..' klonk er zachtjes uit haar mond, 'denk maar niet dat we hier weg komen.. valse hoop.. allemaal valse hoop.. waarom moesten we dit doen?'
Ja, inderdaad.
Waarom moesten we dit doen.
Waarom moesten we met een groepje inbreken in de bank, om onze drügs te kopen en niet om te komen van depressie. Waarom denken we altijd om ons zelf, en niet om andere mensen..
onze staf.
Retourtje jeugdgevangenis, waar we ook al van alles uitspookten. We kwamen eruit, onze familie wou ons niet meer. We belandden in een leven van uitgaan, leugens, haat en dealen. Smeken om onderdak, tot we bij de verkeerde kwamen.
Nu.
'Wat is dit?!' een vertrouwde, altijd enthousiaste stem vanuit de hoek van de kamer kwam ons tegemoet. 'Jason?' zei Daimy hees, en ik hoorde hoe ze stilletjes naar de hoek kroop. 'We komen hier nooit meer weg,' snikte ze gesmoord, 'we moeten boeten, we gaan Saw naspelen..' 'Ach Daimy, dramaqueen,' zei Jason zachtjes en ik hoorde zachtjes de smak van een kus uit de hoek. Pijn, overal pijn, pijn, ondraaglijke pijn.. 'SLACHTOFFER 1 IS KLAAR!' hoorde ik brullen door de muren achter me. 'Rose? Huh.. is Rose hier niet?' Jason kroop door de kamer. 'Ze is er niet!' riep hij paniekerig, en op dat moment werd er een gigantische deur opengetrokken, verblindend licht vulde de helft van de kamer, en er werd een bleek meisje, met rood haar en sproetjes, naar binnen gegooid. 'Slachtoffer 2.. was dat ene Jay niet?' een gigantische man in de deur keek grinnikend de zaal rond. 'Ja, die moest ik hebben,' brulde hij en hij beende de zaal in. Jason zat in elkaar gekropen in een hoekje van angst, toen hij overeind werd gehesen en werd meegesleurd. Binnen een paar seconden ging de deur dicht, en mijn ogen moesten weer wennen aan het donker. Ik kroop snel naar Rose toe, en ging naast haar liggen. 'Rose.. ga niet dood,' snikte ik en begroef mijn hoofd in haar zachte haren. Ik voelde aan haar pols.
Niks, nog geen klopje.
Toen merkte ik dat haar hele lichaam stijf lag, en dat ze in een vreemde houding op de grond lag. Ik pakte haar hand, koud, kil, ruw.. vroeger, als we lachend hand in hand liepen door het park, was haar hand zacht en warm, dat lijkt niks op hoe haar hand nu is. Ik hoorde oorverdovend gekrijs door de dunne muren heen dringen, 'doe het niet, vergeef me, ik doe niks!' brulde Jason, hij huilde. Jason.. Jason Craimon, de knapste jongen van de school, omringd door meisjes: beste vriendinnen met ook dat ene knappe meisje, Suzie Johnson. Heh.. waarom denkt ze dit nou, ze is helemaal niet knap.. ze heeft alleen modellenwerk gedaan toen ze 13 was, ongeveer op die leeftijd. Ik was een voorbeeld voor meiden in het hele land, ik had wereldberoemd kunnen worden, actrice kunnen worden, professioneel model kunnen worden, de wereld afreizen, rijkdom, liefde, Oscars in de wacht slepen.. Ik ben geëindigd als een pröstituëe in nächtclubs in de stad, de meest liefhebbende. Nu waren ze in Amerika.. waar in Amerika? Zouden ze nog steeds in Washington D.C zijn? Nee, zal heus niet, daar zochten ze ons al.. worden we hier opgesloten omdat we illegaal bezig waren? Is dit de politie? Het leger? Ho, stop, Suzie, je draait nu door.
Daimy kroop naar me toe, en sloeg haar handen stevig om me heen. 'Waar we ook zijn, waar we ook gaan, ik blijf altijd bij jou,' fluisterde ze in mijn oor, 'mijn beste vriendin.. in de hemel zal ik nog bij je zijn, of in de hël, gaan we ons doodwerken voor de duivel,' haar zin eindigde in een giechel. Ik lachte, waarom? Daimy heeft altijd al zulke humor gehad: Op het punt dat we konden eindigen of diep in de shït zaten, haalde Daimy er humor bij. We waren twaalf, toen we samen stiekem snoepjes gingen stelen in de Candyshop. Boos dat de kassière was, en Daimy had droog gezegd: 'Sorry mevrouw, we waren vergeten weg te lopen..'
Fantastische jeugd, je was twaalf, ging naar de middelbare school, leerde je eigen ik kennen en creëerde je eigen wereldje. Dat heeft iedereen gedaan, met succes.
En nu waren we hier, we waren een soort nul, we hadden geen waarde. Weg ermee, bij het grof vuil. Net op dat moment dat ik wat wou zeggen, ging de deur weer open. Dat felle licht vulde de kamer half, en Jason werd naar binnen gesmeten. Bleek, lijkbleek. Kil. Zo zag hij eruit.. 'Dame, zo heet je toch?' zei de gigantische man in de deuropening. Ik keek verbaasd naar Daimy, en zij keek naar mij. Die trouwe, bruine ogen, een meisje waarop je kon bouwen, zonder dat ze vluchtte en dat je bouwwerk in elkaar zakte. Ze stond altijd voor je klaar, en nu had ik het gevoel dat ik voor altijd kwijt zou zijn. 'Nee, dat was het niet.. het was Demi, of Daimy.. dat zal het wel zijn..' lachte de man en hij maakte ons los uit onze greep, we wouden bij elkaar blijven. 'Meneer.. als we samen lijden.. laat ons samen gaan,' zei ik. Daimy knikte snikkend, en vloog weer me toe. Ik hield haar stevig vast, ik wou haar niet kwijt.
De man bulderde van het lachen en sleurde ons allebei mee de gang op. Witte muren, het leek wel een ziekenhuis.. ik huilde, hield de hand van Daimy stevig vast terwijl we verder werden gesleurd. De hoek om, zwarte muren.. kandelaars.. brandende kandelaars.. nog een hoek om. Jankend, krijsend.. we kwamen in een zwak verlichte kamer. Ik keek met grote ogen naar de enge man die in de hoek stond.. hij leek op Jigsaw.. moesten we onze armen eraf hakken? Op een weegschaal leggen, om te kijken hoeveel het weegt om naar het volgende level te kunnen? Afgemaakt?
'Hallo meiden,' grinnikte de man en hij schoof een tweede bed bij het eerste bed. 'Ga liggen,' beveel hij en ik zag allemaal verschillende potjes vloeistof en injectiespuiten staan.. dit word ons einde, dacht ik.
We gingen liggen, en hielden onze handen stevig vast. De kaarsen werden uit geblazen, en ruw werden onze kleren uitgetrokken. Ik gilde, maar mijn mond werd dichtgetape't. 'Lekker potje sëks.. daar houden onze prötistuëes toch van?' grinnikte een stem. Daar lagen we, huilend, hand in hand, näakt.. We werden overal betast. 'Jullie straf, je leven weggooien.. we geven jullie het laatste zetje,' zei weer een stem. Iets drong van onderen mijn lichaam binnen, ik begon me vies te voelen, ik wou dit helemaal niet! Waarom moest dit? Ik snoof, en rook een rare geur.. een soort geur, het leek wel lavendel.. sterke lavendel.. waarop je lekker kon slapen. Mijn ogen werden zwaar, en ze vielen dicht.
Uren later werden we wakker, en ik begon te hoesten. Het lukte niet: We zaten aan een soort infuus, slangetjes in onze neuzen en allemaal. Ik keek bang naar rechts, waar Daimy me bang aanstaarde. 'De finale,' de man liep de kamer binnen met 2 volle infuuszakken: er zat een kleurloze stof in, die aan ons infuuskarretje werd aangesloten. De tape werd ruw van onze lippen afgescheurd, het resultaat was dat onze monden bloedden en brandden als een gek, 'hou op.. hou op..' snikte Daimy gesmoord. 'Hou op..' zei ze nog een keer. De man liep langzaam naar onze infuuskarretjes en drukte op een knopje. Langzaam dreef het kleurloze vloeistofje omlaag in de slangetjes, ik pakte de hand van Daimy stevig vast. 'Waar we ook zijn, waar we ook gaan, onze vriendschap blijft bestaan,' fluisterde ik en Daimy glimlachte. 'Meneer, vergeet u niet om mijn moeder te bellen voor de begrafenis? Ze zal het niet zo leuk vinden als haar dochter zonder haar toestemming onder de grond verdwijnt,' glimlachte Daimy zachtjes naar de man, 'het telefoonnummer is een zes, vier vijf drie acht,' mompelde ze nog. Ik giechelde hees, en ik voelde mezelf slap worden. Met mijn allerlaatste spierkracht greep ik de hand van Daimy nog steviger beet, en Daimy deed hetzelfde. Ik keek haar opzij aan, en met moeite kreeg zij haar hoofd ook naar mij toegedraaid. Ze glimlachte stilletjes naar me, en ik deed mee. 'Ik hou van je, Daimy,' fluisterde ik, Daimy keek me strak aan. 'Ik hou ook van jou, roomsoesje,' giechelde ze, en haar gezicht bleef hangen in die veelbetekende lach. Ik kreeg tranen in mijn ogen, het was nu mijn tijd ook om te gaan. De man liep langs me, drukte op een knop en de vloeistof drong sneller mijn lichaam binnen. Toch, ook al had ik zo'n pijn, hield in de hand van Daimy stevig vast, die een beetje koud begon te worden. 'Ik.. kom.. eraan.. Daimy,' mompelde ik flink, '..wacht op me,' ik zuchtte diep en sloot mijn ogen. Alles werd donker om me heen. 'De finale is afgerond,' hoorde ik nog vanuit de verte, en met mijn allerlaatste hoopje zintuig voelde ik hoe mijn hand uit die van Daimy gleed.
Ja, inderdaad.
Waarom moesten we dit doen.
Waarom moesten we met een groepje inbreken in de bank, om onze drügs te kopen en niet om te komen van depressie. Waarom denken we altijd om ons zelf, en niet om andere mensen..
onze staf.
Retourtje jeugdgevangenis, waar we ook al van alles uitspookten. We kwamen eruit, onze familie wou ons niet meer. We belandden in een leven van uitgaan, leugens, haat en dealen. Smeken om onderdak, tot we bij de verkeerde kwamen.
Nu.
'Wat is dit?!' een vertrouwde, altijd enthousiaste stem vanuit de hoek van de kamer kwam ons tegemoet. 'Jason?' zei Daimy hees, en ik hoorde hoe ze stilletjes naar de hoek kroop. 'We komen hier nooit meer weg,' snikte ze gesmoord, 'we moeten boeten, we gaan Saw naspelen..' 'Ach Daimy, dramaqueen,' zei Jason zachtjes en ik hoorde zachtjes de smak van een kus uit de hoek. Pijn, overal pijn, pijn, ondraaglijke pijn.. 'SLACHTOFFER 1 IS KLAAR!' hoorde ik brullen door de muren achter me. 'Rose? Huh.. is Rose hier niet?' Jason kroop door de kamer. 'Ze is er niet!' riep hij paniekerig, en op dat moment werd er een gigantische deur opengetrokken, verblindend licht vulde de helft van de kamer, en er werd een bleek meisje, met rood haar en sproetjes, naar binnen gegooid. 'Slachtoffer 2.. was dat ene Jay niet?' een gigantische man in de deur keek grinnikend de zaal rond. 'Ja, die moest ik hebben,' brulde hij en hij beende de zaal in. Jason zat in elkaar gekropen in een hoekje van angst, toen hij overeind werd gehesen en werd meegesleurd. Binnen een paar seconden ging de deur dicht, en mijn ogen moesten weer wennen aan het donker. Ik kroop snel naar Rose toe, en ging naast haar liggen. 'Rose.. ga niet dood,' snikte ik en begroef mijn hoofd in haar zachte haren. Ik voelde aan haar pols.
Niks, nog geen klopje.
Toen merkte ik dat haar hele lichaam stijf lag, en dat ze in een vreemde houding op de grond lag. Ik pakte haar hand, koud, kil, ruw.. vroeger, als we lachend hand in hand liepen door het park, was haar hand zacht en warm, dat lijkt niks op hoe haar hand nu is. Ik hoorde oorverdovend gekrijs door de dunne muren heen dringen, 'doe het niet, vergeef me, ik doe niks!' brulde Jason, hij huilde. Jason.. Jason Craimon, de knapste jongen van de school, omringd door meisjes: beste vriendinnen met ook dat ene knappe meisje, Suzie Johnson. Heh.. waarom denkt ze dit nou, ze is helemaal niet knap.. ze heeft alleen modellenwerk gedaan toen ze 13 was, ongeveer op die leeftijd. Ik was een voorbeeld voor meiden in het hele land, ik had wereldberoemd kunnen worden, actrice kunnen worden, professioneel model kunnen worden, de wereld afreizen, rijkdom, liefde, Oscars in de wacht slepen.. Ik ben geëindigd als een pröstituëe in nächtclubs in de stad, de meest liefhebbende. Nu waren ze in Amerika.. waar in Amerika? Zouden ze nog steeds in Washington D.C zijn? Nee, zal heus niet, daar zochten ze ons al.. worden we hier opgesloten omdat we illegaal bezig waren? Is dit de politie? Het leger? Ho, stop, Suzie, je draait nu door.
Daimy kroop naar me toe, en sloeg haar handen stevig om me heen. 'Waar we ook zijn, waar we ook gaan, ik blijf altijd bij jou,' fluisterde ze in mijn oor, 'mijn beste vriendin.. in de hemel zal ik nog bij je zijn, of in de hël, gaan we ons doodwerken voor de duivel,' haar zin eindigde in een giechel. Ik lachte, waarom? Daimy heeft altijd al zulke humor gehad: Op het punt dat we konden eindigen of diep in de shït zaten, haalde Daimy er humor bij. We waren twaalf, toen we samen stiekem snoepjes gingen stelen in de Candyshop. Boos dat de kassière was, en Daimy had droog gezegd: 'Sorry mevrouw, we waren vergeten weg te lopen..'
Fantastische jeugd, je was twaalf, ging naar de middelbare school, leerde je eigen ik kennen en creëerde je eigen wereldje. Dat heeft iedereen gedaan, met succes.
En nu waren we hier, we waren een soort nul, we hadden geen waarde. Weg ermee, bij het grof vuil. Net op dat moment dat ik wat wou zeggen, ging de deur weer open. Dat felle licht vulde de kamer half, en Jason werd naar binnen gesmeten. Bleek, lijkbleek. Kil. Zo zag hij eruit.. 'Dame, zo heet je toch?' zei de gigantische man in de deuropening. Ik keek verbaasd naar Daimy, en zij keek naar mij. Die trouwe, bruine ogen, een meisje waarop je kon bouwen, zonder dat ze vluchtte en dat je bouwwerk in elkaar zakte. Ze stond altijd voor je klaar, en nu had ik het gevoel dat ik voor altijd kwijt zou zijn. 'Nee, dat was het niet.. het was Demi, of Daimy.. dat zal het wel zijn..' lachte de man en hij maakte ons los uit onze greep, we wouden bij elkaar blijven. 'Meneer.. als we samen lijden.. laat ons samen gaan,' zei ik. Daimy knikte snikkend, en vloog weer me toe. Ik hield haar stevig vast, ik wou haar niet kwijt.
De man bulderde van het lachen en sleurde ons allebei mee de gang op. Witte muren, het leek wel een ziekenhuis.. ik huilde, hield de hand van Daimy stevig vast terwijl we verder werden gesleurd. De hoek om, zwarte muren.. kandelaars.. brandende kandelaars.. nog een hoek om. Jankend, krijsend.. we kwamen in een zwak verlichte kamer. Ik keek met grote ogen naar de enge man die in de hoek stond.. hij leek op Jigsaw.. moesten we onze armen eraf hakken? Op een weegschaal leggen, om te kijken hoeveel het weegt om naar het volgende level te kunnen? Afgemaakt?
'Hallo meiden,' grinnikte de man en hij schoof een tweede bed bij het eerste bed. 'Ga liggen,' beveel hij en ik zag allemaal verschillende potjes vloeistof en injectiespuiten staan.. dit word ons einde, dacht ik.
We gingen liggen, en hielden onze handen stevig vast. De kaarsen werden uit geblazen, en ruw werden onze kleren uitgetrokken. Ik gilde, maar mijn mond werd dichtgetape't. 'Lekker potje sëks.. daar houden onze prötistuëes toch van?' grinnikte een stem. Daar lagen we, huilend, hand in hand, näakt.. We werden overal betast. 'Jullie straf, je leven weggooien.. we geven jullie het laatste zetje,' zei weer een stem. Iets drong van onderen mijn lichaam binnen, ik begon me vies te voelen, ik wou dit helemaal niet! Waarom moest dit? Ik snoof, en rook een rare geur.. een soort geur, het leek wel lavendel.. sterke lavendel.. waarop je lekker kon slapen. Mijn ogen werden zwaar, en ze vielen dicht.
Uren later werden we wakker, en ik begon te hoesten. Het lukte niet: We zaten aan een soort infuus, slangetjes in onze neuzen en allemaal. Ik keek bang naar rechts, waar Daimy me bang aanstaarde. 'De finale,' de man liep de kamer binnen met 2 volle infuuszakken: er zat een kleurloze stof in, die aan ons infuuskarretje werd aangesloten. De tape werd ruw van onze lippen afgescheurd, het resultaat was dat onze monden bloedden en brandden als een gek, 'hou op.. hou op..' snikte Daimy gesmoord. 'Hou op..' zei ze nog een keer. De man liep langzaam naar onze infuuskarretjes en drukte op een knopje. Langzaam dreef het kleurloze vloeistofje omlaag in de slangetjes, ik pakte de hand van Daimy stevig vast. 'Waar we ook zijn, waar we ook gaan, onze vriendschap blijft bestaan,' fluisterde ik en Daimy glimlachte. 'Meneer, vergeet u niet om mijn moeder te bellen voor de begrafenis? Ze zal het niet zo leuk vinden als haar dochter zonder haar toestemming onder de grond verdwijnt,' glimlachte Daimy zachtjes naar de man, 'het telefoonnummer is een zes, vier vijf drie acht,' mompelde ze nog. Ik giechelde hees, en ik voelde mezelf slap worden. Met mijn allerlaatste spierkracht greep ik de hand van Daimy nog steviger beet, en Daimy deed hetzelfde. Ik keek haar opzij aan, en met moeite kreeg zij haar hoofd ook naar mij toegedraaid. Ze glimlachte stilletjes naar me, en ik deed mee. 'Ik hou van je, Daimy,' fluisterde ik, Daimy keek me strak aan. 'Ik hou ook van jou, roomsoesje,' giechelde ze, en haar gezicht bleef hangen in die veelbetekende lach. Ik kreeg tranen in mijn ogen, het was nu mijn tijd ook om te gaan. De man liep langs me, drukte op een knop en de vloeistof drong sneller mijn lichaam binnen. Toch, ook al had ik zo'n pijn, hield in de hand van Daimy stevig vast, die een beetje koud begon te worden. 'Ik.. kom.. eraan.. Daimy,' mompelde ik flink, '..wacht op me,' ik zuchtte diep en sloot mijn ogen. Alles werd donker om me heen. 'De finale is afgerond,' hoorde ik nog vanuit de verte, en met mijn allerlaatste hoopje zintuig voelde ik hoe mijn hand uit die van Daimy gleed.
